روز) و وضع حمل است.

(مسأله 2746) زنى كه در عده وفات قرار دارد، واجب است تا زمانى كه در عدّه است ازدواج باديگرى را ترك كند و بنابر احتياط واجب آرايش در اندام و لباس را نيز كه در عرف عام زينت به شمار مى‌آيد، ترك كند، مانند عطر زدن، سرمه سياه كشيدن، سرخ كردن صورت و پوشيدن زيورآلات طلا از قبيل گردنبند، البته آنچه كه در عرف زينت حساب نمى‌شود، مانند نظافت بدن ولباس وكوتاه كردن ناخن ورفتن به حمام و غير آنها، اشكالى ندارد. در زن، بين مسلمان و ذمّى و در شوهر بين صغير و كبير فرقى وجود ندارد، امّا صغيره لازم نيست سوگوارى كند (مراد از سوگوارى پوشيدن لباس سياه و ترك زينت است) و سوگوار شدن مخصوص زن آزاده است و بين دائم و موقّت فرقى نيست و سوگوار شدن در عدّه شرط نيست، پس اگر عمداً يا به خاطر عذرى سوگوارى نكند، بعد از انقضاى عده مى‌تواند با ديگرى ازدواج كند و واجب نيست از نو سوگوارى كند. خروج زن از خانه جايز، ولى مكروه است، مگر اين‌كه به خاطر ضرورت، اداى حق، انجام دادن طاعت، يا قضاى حاجتى باشد.

(مسأله 2747) اگر زن را طلاق رجعى دهد و شوهر در اثناى عده بميرد، زن بايد عدّه وفات- چهار ماه و ده روز- را بگيرد، امّا اگر طلاق باين باشد، فقط عده طلاق راكامل كند.

(مسأله 2748) در حملى كه وضع آن پايان عدّه زن حامله محسوب مى‌شود، فرق نمى‌كند كه جنين سقط شده كامل باشد يا ناقص، حتى اگر سقط، مضغه يا علقه باشد، كافى است. چنان كه در عدّه طلاق گذشت.

(مسأله 2749) اگر زن دو قلو حامله باشد وقتى از عدّه خارج مى‌شود كه هر دوى آنها به دنيا بيايند، بنابراين اگر يكى به دنيا بيايد و ديگرى باقى باشد، عدّه پايان نيافته است.

(مسأله 2750) در وضع حمل، علم و اطمينان معتبر است، پس شك و ظنّ كفايت نمى‌كند. البته اگردليل و حجتى مانند بيّنه وجود داشته باشد اگرچه مفيد ظن (گمان) نباشد، كفايت مى‌كند.

(مسأله 2751) عده زن باردار در صورتى با وضع حمل تمام مى‌شود كه حمل منتسب به زوج باشد امّا اگر حمل منتسب به زوج نباشد عده‌اش به مدت يا حيض شدن است.

حمل در صورتى به زوج منتسب نمى‌شود كه باردار شدن زوجه از زوج عادتاً ممكن نباشد، مثلًازوج مدتى طولانى است كه به سفر رفته و از زوجه دور است.