(مسأله 124) اگر براى برداشتن جبيره وشستن محل آن وقت تنگ باشد، بنابراظهر به جاى وضوتيمم نمايد.

(مسأله 125) دارويى روى زخم كه با خون مخلوط و با آن يكى گرديده است و بعد از بهبود برداشتن آن مثلًا به خاطر خون ريزى يا زخم مجدد ممكن نباشد حكم جبيره روى آن جارى نيست وبايد تيمم نمايد.

(مسأله 126) اگر نتواند عضو سالمى را كه نجس شده است پاك كند، حكم جبيره بر آن جارى نيست وبايد تيمم كند.

(مسأله 127) اگر ضخامت جبيره معمولى باشد لازم نيست از آن كم كند. همچنين جايز نيست جزئى كه به آن نيازى نيست به جبيره اضافه شود مگر اين‌كه پس از گذاشتن، جزئى از جبيره حساب شود.

(مسأله 128) وضوى جبيره‌اى برطرف كننده حدث است.

(مسأله 129) اگر انسان بداند يا گمان يا اميد داشته باشد كه عذر وى تا آخر وقت باقى مى‌ماندمى تواند با وضوى جبيره اى، اول وقت نماز بخواند. اما چنان‌چه در وقت، عذر برطرف شود بايد وضوونماز را اعاده كند و اگر بداند كه تا آخر وقت بهبود مى‌يابد بايد صبر كند و چنان‌چه صبر نكند وضوونماز او باطل است.

(مسأله 130) اگر انسان با اين اعتقاد كه شستن- مثلًا به خاطر شكستگى- ضرر دارد، وضوى جبيره بگيرد وبعد معلوم شود كه شكسته نبوده است، وضوى او باطل است وهمچنين اگر بداند شستن عضوشكسته كه گچ گرفته شده ضرر دارد و بر جبيره مسح بكند، بعد معلوم شود كه ضرر نداشته است، بازهم ظاهراً وضو باطل است، ولى اگر بداند شستن آن ضرر ندارد و وضو بگيرد وبعد معلوم شود كه ضررداشته و وظيفه او جبيره بوده، وضو صحيح خواهد بود مگر آن‌كه تحمل آن ضرر حرام باشد. همچنين اگر بداند شستن آن ضرر كمى دارد وبشويد وبعد معلوم شود ضررى نداشته وضو صحيح است اما اگر بداند شستن ضرر زيادى دارد كه تحملش شرعاً حرام است و وضو بگيرد، وضويش باطل است امّا اگر معتقد باشد كه آب براى زخم او ضرر دارد و با وجود آن جبيره را ترك نمايد و وضوبگيرد و بعدمعلوم شود كه آب براى او ضرر نداشته است وضويش صحيح است البته در صورتى كه اعتقاد به ضرر اندك داشته است اما اگر اعتقاد داشته كه ضرر