عضوى كه جبيره بر آن قرارندارد به اندازه‌اى نباشد كه مسح با آن كفايت كند.

(مسأله 111) دوايى كه روى زخم گذاشته مى‌شود حكم جبيره را دارد، ولى اگر مانعى مثل قير ومانند آن باشد ونتواند آن را برطرف كند، بايد تيمم نمايد چنان‌چه مانع روى اعضاى تيمم نباشد. اما چنان‌چه مانع در اعضاى تيمم باشد، بايد بين وضو وتيمم جمع كند.

(مسأله 112) جبيره‌اى كه بيان شد مخصوص موارد جراحت يا دمل يا شكستگى است و در مواردديگر مثل بستن باند روى عضوى كه درد يا ورم دارد، چنان‌چه شستن آن ضرر داشته باشد واجب است تيمم نمايد و وضوى جبيره‌اى باطل است.

(مسأله 113) حكم جبيره در غسلها- غير از غسل ميت- چند حالت دارد:

اول: اگر شستن عضو شكسته ضرر داشته باشد، بايد به جاى غسل، مثلا غسل جنابت، تيمم كند، واحتياط آن است كه غسل نيز بنمايد به طورى كه اطراف آن عضو شسته شود و اگر شستن ضررنداشته باشد، واجب است به صورت معمولى غسل نمايد.

دوم: اگر روى عضو شكسته باند باشد وبازكردن آن ضرر داشته باشد يا موجب تأخير بهبود آن شود، بايد آن مقدارى را كه جبيره ندارد در غسل بشويد وبنابر احتياط روى عضو شكسته را نيز مسح نمايد.

سوم: جنبى كه دمل يا زخم باز دارد اگر غسل كردن معمولى برايش ممكن است وضرر ندارد، بايد غسل كند و اگر غسل ضرر دارد وظيفه‌اش تيمم است، نه غسل وغسل اطراف زخم كفايت مى‌كند گرچه بهتر آن است كه غسل را به تيمم ضميمه كند.

چهارم: اگر روى زخم باند پيچيده باشد و شستن آن ضرر داشته باشد يا موجب شدت زخم ويا موجب تأخير بهبود آن گردد، مكلف موظف است غسل نمايد و به شستن موضعى كه روى آن باندنيست اكتفا كند و باز كردن باند واجب نيست مگر در صورتى كه شستن اطراف زخم بر باز كردن باندمتوقف باشد چنان‌چه اگر در اطراف زخم بيش از حد معمول باند پيچيده باشد در اين صورت بعداز بازكردن، اطراف زخم را بشويد وبهتر آن است كه روى جبيره مسح نيز بكند.

پنجم: اگر عضو آسيب ديده بين غسل وتيمم مشترك باشد (مثل دست وصورت)، چنان‌چه وظيفه مكلف غسل باشد بايد غسل كند به اين نحو كه اطراف عضو آسيب ديده را بشويد و چنان‌چه وظيفه‌اش تيمم باشد، اگر بتواند تيمم كند، بايد تيمم كند و اگر ممكن نباشد به سبب‌