بين همه به نسبت سپرده‌شان مشترك مى باشد.

چهارم- سپرده‌هايى كه در بانك‌هاى ربوى گذاشته مى‌شود، وديعه به معناى فقهى محسوب نمى‌شود، بلكه قرضى تضمين شده است كه به مثل آن در ذمه ضامن باقى مى‌ماند. به همين دليل، مبالغى را كه سپرده‌گذار علاوه بر سپرده‌اش از بانك تقاضا مى‌كند، بهره‌هاى مازاد بر قرض است، اما در بانك بدون ربا، چون سپرده‌ها به معناى فقهى، وديعه است و در ملك صاحبان خود باقى مى‌ماند، برخلاف بانك هاى ربوى تضمين به مثل نمى‌شود.

البته بانك براى تقويت اطمينان سپرده‌گذاران به سيستم اسلامى، مى‌تواند قيمت كامل وديعه را در صورت خسارت سرمايه تضمين كند و در اين مورد هيچ مانع شرعى وجود ندارد؛ زيرا بانك نقش واسطه را ايفا مى‌كند نه نقش عامل را تا ادعا شود كه عامل در عقد مضاربه، نمى‌تواند ضامن سرمايه باشد. مراد ما از ضمانت بانك اين است كه بانك متعهد مى‌شود اگر سپرده بدون اهمال، كم‌كارى و تقصير عامل تلف شود يا دچار خسارت گردد، ضامن خسارت وارد شده باشد. به عبارت ديگر، ضمانت معامله به دو صورت تصور مى‌شود:

صورت اول: انتقال دين و بدهى از ذمه شخصى به ذمه شخص ديگر. اين صورت بين فقيهان مشهور و در ذهن‌ها جا افتاده است و مورد آن فقط بدهى است.

صورت دوم: شخص چيزى را متعهد شود و مسئوليت آن را بر عهده بگيرد. برگشت اين نوع ضمانت، در نهايت آن است كه در صورتى كه مورد