كيسه است و كم‌تر از آن را نمى‌توان معامله كرد. همين طور واحدهاى ديگر كالاها از نظر كميّت، كيفيت و ويژگى‌هاى هر كدام با دقت تمام معين مى‌شود. اين ويژگى‌ها با بيان «درجه» مشخص مى‌شود كه درجه يك، درجه دو، درجه سه و مانند آن دارد. بنا بر اين، كسى كه بخواهد گندم درجه يك بفروشد، آن را به مديريت بازار عرضه مى‌كند و مشترى آن را از طريق دفتر مى‌پسندد و قبول مى‌كند. نيازى نيست كه دو طرف معامله همديگر را بشناسند و با همديگر ملاقات كنند؛ زيرا مديريت عهده‌دار اين معامله است و هر گاه تاريخ تسليم كالا فرا برسد، مديريت، كالا را از فروشنده مى‌گيرد و به مشترى تحويل مى‌دهد. مبلغ را نيز از مشترى مى‌گيرد و به فروشنده مى‌سپارد.

خريدار منتظر نمى‌ماند تا زمان تسليم كالا فرا برسد، بلكه معامله از تاريخ انعقاد قرارداد آتى تا زمان تسليم آن، هم‌چنان در معرض خريد و فروش قرار مى‌گيرد كه ممكن است آن كالا در يك روز ده بار خريد و فروش شود. مثلًا اگر زيد واحد گندمى را به عَمر تا وقت معين فروخت، آن وقت عَمر آن را به خالد مى‌فروشد و خالد به بكر و بكر به حامد و همين طور هر كدام آن كالا را به قيمتى متفاوت با قيمت ديگرى مى‌فروشد. تفاوت بين قيمت خريد و فروش، سود است و هر كسى كه به قيمت كم‌ترى خريد و به قيمت بيش‌ترى فروخت، مستحق آن است كه اين تفاوت قيمت را به عنوان سود خود دريافت كند، بدون اين‌كه مانند مشترى وجهى بپردازد يا مانند فروشنده مبيع را تسليم نمايد. در اين مثال، اگر عمر از زيد واحد گندم را به ده هزار دلار خريد كه سه ماه بعد آن را تحويل دهد و عمر آن گندم را به خالد به يازده هزار دلار فروخت، در