مشترى مى‌تواند به صرف استفاده از كارت اعتبارى خود، از صادركننده كارت به صورت خودكار قرض دريافت كند؟

در پاسخ بايد گفت كه رابطه بين آن دو نمى‌تواند از باب قرض باشد؛ زيرا آن‌چه در صحت و تحقق قرض معتبر است، اين است كه قرض‌گيرنده مبلغ قرض را قبض (دريافت) كند، در حالى كه قبض در هيچ يك از قراردادهاى كارت‌هاى اعتبارى وجود ندارد. شايد فرض شود مشترى، به بانك وكالت مى‌دهد كه مبلغ قرض داده شده از طرف خود بانك را به وكالت از جانب مشترى قبض كند، آن گاه بدهى وى را بپردازد، اما اين تنها يك فرض مى‌باشد و از مرتكزات طرف‌هاى معامله خارج است.

خلاصه اين‌كه رابطه بين صادركننده و دارنده كارت، بر اساس تعهد و التزامى است كه در آن، صادركننده كارت متعهد مى‌شود حواله صاحب كارت را در قرارداد كارت بپذيرد و همين معنا در ذهن و قلب مردم مرتكز بوده و جا افتاده است؛ زيرا وقتى مشترى كارتش را به فروشنده ارائه مى‌دهد، فروشنده پس از اطمينان از صحت آن، يقين پيدا مى‌كند كه صادركننده اين كارت متعهد شده است قيمت كالاهاى خريده شده يا ديگر خدمات را بپردازد. در واقع، صادركننده كارت در برابر وى مسئول است.

2. رابطه بين دارنده كارت و فروشنده‌

ظاهراً رابطه بين دارنده كارت و فروشنده در قرارداد حواله تعريف مى‌شود؛ زيرا مشترى كه كارت اعتبارى دارد، وقتى مى‌خواهد كالا يا خدماتى را با استفاده از كارت اعتبارى خود بخرد، به اندازه قيمت كالا