فرايند گشايش اعتبار ناميد مى‌شود. هرگاه صادركننده اعتبارنامه را از بانك نماينده دريافت كند، مطمئن مى‌شود كه قيمت كالا پرداخت مى‌شود، پس كالاى خريده شده را آماده مى‌كند و براى صادرات كالا از طرق دريايى، زمينى يا هوايى اقدام مى‌كند. در همان زمان، صادركننده سندهاى كالا را كه شامل سند بار، سند بيمه و فاكتور قيمت است، به بانك درخواست‌كننده از عراق مى‌فرستد و از وى مى‌خواهد تا مبلغ توافق شده در قرارداد بيع را كه در اعتبار اسنادى مخصوص وى است، بپردازد. بانك با دقت تمام بر اساس شرطهايى كه درLC درج شده بود، سندها را بررسى مى‌كند. اگر سندها را صحيح و مطابق شرطها، ويژگى‌ها و توصيفات مندرج در اعتبارنامه يافت، قيمت اجناس را به صادركننده مى‌پردازد.

به عبارت ديگر، بانكِ نماينده- به موجب راهنمايى‌ها و توصيه‌هايى كه از سوى بانك اصلى در كشور واردكننده دريافت كرده- مأمور است سندها را با دقت كامل بررسى كند و آن‌ها را پيش از پرداخت قيمت كالا با شرطهاى اعتبار اسنادى تطبيق دهد. اگر همه آن‌ها مطابق شرطهايى بود كه هر دو طرف بر سر آن توافق كرده بودند، بانكِ نماينده قيمت كالا را به صادركننده مى‌پردازد و بعد سندها را به بانك اصلى مى‌فرستد.

نتيجه گشايش حساب اعتبار اسنادى، بالا بردن ضريب اطمينان بين واردكنندگان و صادركنندگان است؛ زيرا چه بسا صادركننده كالا (فروشنده)، خريدار واردكننده (مشترى) را در كشور خارجى نمى‌شناسد و بر عكس. اگر هم مى‌شناسد، از توان مالى و مورد اعتماد بودن وى چيزى نمى‌داند. پس صادركننده كالا نمى‌خواهد سندهايى را كه نمايان‌گر ملكيت‌