مى‌شود، و همچنين اگر خيال كند كه نماز ظهر امروز را نخوانده است، و به همين نيّت نماز ظهر بخواند، و بعد معلوم شود كه نماز ظهر امروز را خوانده و نماز ظهر ديروز او قضاء شده است، اين نماز نماز ظهر ديروز او حساب مى‌شود.

937- نمازى كه مشخص است، لازم نيست نمازگزار هنگام خواندن آن را در نيّت معين كند، پس اگر يك نماز بر ذمّه كسى باشد، لازم نيست در نيّت آن را معيّن كند؛ ولى اگر بيش از يك نماز بر ذمّه‌اش باشد، بايد در نيّت آن را معيّن كند، هرچند به طور اجمال، مثلًا نيّت كند آنچه را كه اول بر من واجب شده يا به ذمّه‌ام آمده است انجام مى‌دهم.

938- بر نمازگزار واجب نيست قصد اداء و قضاء يا قصر و تمام يا وجوب و استحباب نمايد؛ مگر در صورتى كه تعيين نماز متوقف بر قصد يكى از اينها باشد؛ بلكه هرگاه نماز واجبى را اشتباهاً به قصد نماز مستحبى بجا آورد يا بالعكس، نمازش صحيح است، و همچنين است نسبت به اداء و قضاء و قصر و تمام، و چنانچه امتثال بر وجه تقييد هم باشد، با تَمَشّى قصد قربت اشكال ندارد، مثلًا اگر به نيّت نماز واجب برخيزد ولى فراموش كند و به قيد نافله آن را بخواند يا بالعكس، همان نمازى كه نيّت داشته است محسوب مى‌شود.

939- در چهار مكانى كه مسافر بين قصر و تمام مخيّر است، اگر به قصد قصر يا تمام نماز را شروع كند، مادامى كه از محل عدول تجاوز نكرده است، عدول از قصر به تمام و بالعكس جائز است، بلكه اگر قصد نماز تمام كند، ولى بدون توّجه نماز را شكسته انجام دهد، نمازش صحيح است.

940- در چهار مكانى كه مسافر بين قصر و تمام مخيّر است، تعيين قصد شكسته يا تمام در نيّت نماز واجب نيست، بلكه اگر نيّت نماز شكسته كرده و بعد از اكمال دو سجده بين دو و سه شك نمايد، عدول به تمام و بنا گذاشتن بر سه جائز است.

941- ذكر قيد واجب در نيّت نماز- مثلًا نمازگزار بگويد: نماز مغرب واجب بر من را مى‌خوانم قربةً الى اللَّه- منافات با شامل بودن نماز بر اجزاء مستحبى ندارد.

942- براى انجام نمازهاى واجب لازم نيست نمازگزار اجزاء مستحبى آنها را در نيّت قصد كند يا در هنگام بجا آوردن جزء مستحبى تجديد نيّت نمايد.