بگذارند، و يا مثلًا به زبان بگويد: چهار ركعت نماز ظهر مى‌خوانم قربةً الى اللَّه؛ بلى، در نماز احتياط كه مربوط به شكّيات مى‌باشد واجب است نيّت را بر زبان جارى نكند.

933- نمازگزار بايد از اول تا آخر نماز بر نيّت خود باقى باشد، به طورى كه اگر از او بپرسند چه مى‌كنى؟ بتواند جواب بدهد كه نماز مى‌خوانم؛ و چنانچه در بين نماز طورى غافل شود كه نداند در جواب چه بگويد- يعنى وجود نيّت به كلى از خزانه خيالش زائل شده باشد- نمازش باطل مى‌باشد، بنابر اين اگر نيّت كند و تكبيرة الإحرام بگويد و در حالى كه وجود نيّت در خزانه خيالش باشد ولى حضور فعلى نداشته باشد به همين حال نماز را تمام كند، نمازش صحيح مى‌باشد.

934- انسان بايد همزمان با گفتن تكبيرة الإحرام نيّت كند، و جائز نيست نيّت پس از تكبيرة الإحرام واقع شود؛ ولى مقدم نمودن آن اشكال ندارد، پس اگر نمازگزار نيّت نماز كند و براى جستجوى مُهر برود و پس از پيدا كردن آن تكبيرة الإحرام بگويد، نمازش صحيح است.

935- اگر نمازگزار در بين نماز عمداً نيّت را به نماز ديگر برگرداند نمازش باطل مى‌شود؛ مگر در دو حالت:

اول: در جايى كه عدول جائز است، مانند عدول از نماز عصر به ظهر و از نماز عشاء به مغرب و از نماز اداء به نماز قضاء، كه اگر نيّت را از نمازى به نماز ديگر برگرداند اشكال ندارد.

دوم: در صورتى كه بين نماز از روى غفلت يا فراموشى نماز ديگرى را قصد كند، مثلًا اگر به نيّت نماز واجب صبح مشغول نماز شده است، و در بين آن خيال كند كه نيّت نافله نموده، و با اين قصد نماز را تمام نمايد، و بعد متوجه شود كه نيّت نماز واجب كرده بود، نمازش صحيح است، و دوباره خواندن آن لازم نيست.

936- اگر نمازگزار نمازى را كه مى‌خواهد بخواند مشخص نباشد، بايد آن را در نيّت مشخص نمايد، مثلًا نيّت كند كه قضاء نماز ظهر مى‌خوانم قربةً الى اللَّه؛ و لازم نيست روز آن را هم معين كند، پس اگر مثلًا به خيال اينكه نماز ظهر ديروزش قضاء شده است و به همان عقيده نيّت نماز ظهر كند و در پايان نماز يادش بيايد كه نماز ظهر ديروز را خوانده و نماز ظهر امروز را نخوانده است، آن نماز نماز ظهر امروز حساب‌