انسان در طول تاريخ آنان نگرديم و انسان را براى تكامل خود- كه فقط يك مرتبه شانس زندگى را دارد- از فطرت اصلى او گمراه نسازيم.

البته براى رفع درگيرى‌ها و آرامش اجتماعى كه امر قابل توجهى است بايد پس از تصوير كامل انسان و حقوق او، روابط او را با ساير انسانهاى بدور از فطرت‌شان، بطور عادلانه و مصلحانه مطابق شرايط زمان تنظيم كنيم تا همزيستى مسالمت‌آميز جهانى در معرض خطر قرار نگيرد در اين صورت هم واقعيت‌ها حفظ مى‌گردد و هم نظام اجتماعى مراعات مى‌شود و اين كار در شريعت اسلامى، پانزده قرن قبل توضيح داده شده است و از مسايل حل‌شده بشمار مى‌آيد.

مطلب مهم اينكه بشريت در طول تاريخ خود دو ديدگاه مختلف و دو تعريف متفاوت از انسان دارد، و قدر جامعى بين اهل نظر در باب تعريف انسان وجود ندارد، نظر هر طرف را كه بگيريم، نظر طرف ديگر مهمل مى‌ماند و بهتر اين است كه به واقعيت‌ها مراجعه كنيم و اعلاميه مجمع عمومى جانب يك طرف (صاحبان فرهنگ مادى) را گرفته كه قهرا براى طرف ديگر (صاحبان فرهنگ الهى) مورد بحث و تأمل واقع مى‌شود.

2- كمبودهاى اعلاميه:

1- نداشتن ربط منطقى حقوق مذكور با آنچه در مقدمه آمده است.

2- فاقد بودن حقوق مذكور بعنوان يك ايدئولوژى از يك جهان‌بينى واقعى.

3- عدم ارتباط منطقى بين جملات مواد مذكور، بطور نمونه از ماده‌