يا نه، انسان چيزى است كه آن ديگرى مى‌گويد:

اگر گفتيم كه در فطرت انسان، خداجويى و خداپرستى نهادينه شده و تكامل و ترقّى او در ارتباط با او و پرستش اوست و استعداد بى‌نظير او بدون عشق به آفريدگار به فعليت نمى‌رسد، موضوع حقوق او رنگ تازه‌اى پيدا ميكند.

ديدگاه تقريبا نصف بشر، درباره انسان بهمين‌گونه است و لذا لازم است حقوق انسان در همين راستاى فطرى او پى‌ريزى شود تا از خالق خود و اهداف زندگانى ابدى خود در جهان ديگر بدور نماند.

بعبارت ديگر ما انسان چندبعدى را- كه واقعيت دارد- بايد درست مطالعه كنيم و از مطالعه ناقص و گمراه‌كننده تك‌بعدى‌هاى هندوئيزم تصوف، ماركسيزم و ... شديدا خوددارى كنيم و سپس از حقوق حقّه او صحبت نماييم تا حقوق پايه عقلى پيدا كند و به واقعيت برسد.