صداى توحيد در كاخ كرملين‌

شوروى‌ها رفتند؛ امّا با دماغ شكسته، آن‌ها به گونه‌ى رفتند كه حتى در خود مسكو نيز معطل نشدند؛ يعنى كاملًا از جغرافياى سياسى حذف شدند. وقتى ما (هيئت مجاهدين) در مسكو رفتيم، آن‌ها آن‌قدر روحيه خود را باخته بودند كه بعد از جلسه به من مى‌گفتند: فلانى ممكن است يك مرتبه در قصر كرملين بياييد و با همين كفش‌هايى كه در پا داريد، قصر كرملين را متبرك كنيد؟ آن‌ها تا اين حدّ ذليل شده بودند و روحيه خود را از دست داده بودند. سرانجام وقتى اصرار كردند، در يك شب جمعه رفتم و همين دعاى معروف شب جمعه را كه مى‌گويد: «يَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِيَّةِ، يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالْعَطِيَّةِ، يَا صَاحِبَ الْمَوَاهِبِ السَّنِيَّةِ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ خَيْرِ الْوَرَى سَجِيَّةً وَ اغْفِرْ لَنَا يَا ذَا الْعُلَى فِي هَذِهِ الْعَشِيَّةِ» را در آن‌جا خواندم. من از كودكى عادت كرده بودم كه اين دعا را در شب‌هاى جمعه بخوانم. صداى خود را با همين دعا بلند كردم؛ من از خواندن اين دعا در قصر كرملين، آن قدر لذت بردم كه در طول عمر خود از خواندن اين دعا چنين لذّتى را نبرده بودم؛ زيرا با چشمان خود ديدم كه دشمن دين و دنياى ما شكست خورده و روحيه دشمن از بين رفته است.