قانون چهل و پنجم زندگانى: اسراف و تبذير نكردن‌[1]

زياده روى در مصرف اموال و در همه اعمال به نظر هوشمندان كار زشت و موجب ضرر به مال و بدن و سلامت فكرى و جسمى انسان است. لازم است انسان ها در همه حال اعتدال را حفظ كنند. اين قانون بسيار روشن بوده و حسن آن را همه مى دانند.

قرآن اسراف و تبذير در اموال را تحريم نموده و اختيار مالكين اموال را در اسراف سلب نموده است. اين موضوع يكى از اختلافات اقتصاد اسلامى با اقتصاد سرمايه دارى مى باشد. ولى عقلاى همه اعصار اسراف را زشت و ناروا مى دانند هر چند در عمل گاهى تخلف مى ورزند. فاميل هاى ثروتمند و متمول غذاهاى باقيمانده و لباس ها و ظرف ها و فرش هاى مستعمل را كه در طول يك سال دور مى اندازند، حساب كنند مبالغ هنگفتى مى شود. نبايد كه آن ها را بدور بريزند بلكه به فقرا و محتاجان بدهند. اگر به جاى فاميل ها مردم يك كشور را فرض كنيم رقم اين ريخت و پاش ها خيلى بالا مى رود.

[1] 1- يكى از كارشناسان لغت عربى مى گويد اسراف اينست كه مصرف تا حدى عقلايى باشد و مقدارى كه بيشتر از آن حد باشد غير عقلايى باشد. تبذير چيزى است كه تمام آن غير عقلايى باشد. مانند تلف كردن( سوزاندن يا به دريا انداختن و فاسد كردن) اموال بدون غرض عقلايى. پس تبذير بدتر از اسراف كردن است.