گاهى انسان را به بدبختى و گمراهى دائمى مى كشانند. اگر دوستان، راستگو و صالح باشند، زندگانى انسان، قرين عافيت مى گردد.

قرآن در مورد اين قانون چنين مى گويد: اى كسانيكه ايمان آورده ايد از كارهاى بد بپرهيزيد و با راستگويان باشيد (و راست گو باشيد) و از آيه هاى 18 و 19 سوره فرقان بدست مى آيد كه دوستان آدم نبايد بدكاران گمراه كننده باشند كه باعث پيشيمانى مى گردد. و در آيات ديگر از بودن با مستكبران و افراد فاسد نهى شده است.

قانون چهل و دوم زندگانى: خوبى و بدى به خود آدمى مى رسد

إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها (اسراء/ 7)

وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ (شورى/ 30)

اگر خوبى نموديد به خود خوبى نموده ايد و اگر (به ديگران) بدى نماييد به خود بد نموده ايد. آنچه كه از مصيبت به شما مى رسد از كسب دستان خود شما است. اين قانون است و ممكن است كه استثناء هايى داشته باشد كه در آيه دوم به آن اشاره شده است. مثل مشهور است كه گندم از گندم برويد، جو ز جو. بدكاران به نتيجه عمل بد خود به ديگران، مبتلا مى شوند.