قانون بيست و ششم تا سى و ششم زندگانى: مشوره با مردم‌

فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ (آل عمران/ 159)

وَ أَمْرُهُمْ شُورى‌ بَيْنَهُمْ‌ (الشورى/ 38)

(رسول من) از (لغزش هاى) پيروان خود (در دايره نظم عمومى) عفو و براى آنان استغفار كن و با ايشان در كار (ها) مشوره نما.

كار مومنان چيزى است كه ميان شان رأى زنى مى گردد. آيه اول دستورى است به رئيس كشور كه با پيروان خود مشوره نمايد. آيه دوم خطاب به خود ايمان داران است كه امور را (چه فردى و چه اجتماعى- سياسى، اقتصادى، علمى، نظامى، تجارى، امنى و غيره) بين خود به راى زنى بگذارند. طبعا در فرض اختلاف آراى گوناگون آهسته آهسته انتخاب احسن، غالبا به وجود مى آيد. احتمال اشتباه در فكر يك فرد به مراتب بيشتر از احتمال آن در تفكر جمع كثير مى باشد. مشوره بركات زيادى دارد به تعبير ديگر همانگونه كه استفاده از اموال و حقوق ديگران براى نيازمندان خير و بركت است، استفاده از عقل و تجربه و نظر خردمندان و هوشمندان نيز فوايد بى شمارى دارد. بدبختانه انتخاب اكثر نمايندگان در قوه مقننه كشورها به جز اتلاف اموال بيت المال در حقوق ماهانه و ساير امتيازات آنان فايده اى ندارد، بايد نمايندگان مجلس شورى صفاتى داشته باشند كه عمده ترين آن ها دو شرط علم تخصصى و امانت مالى مى باشد كه فعلا در همه يا غالب كشورها چنين نيست.