اين آيه قانون معنون را با خصوصيات ديگرى نسبت به آيه اول بيان مى دارد. بنابراين تنبلى و عدم احساس مسئوليت، سبب ناكامى آدمى مى گردد.

قانون بيست و چهارم زندگانى: قدرت يابيدن در برابر دشمنان‌

وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّكُمْ وَ آخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَيْ‌ءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تُظْلَمُونَ‌ (انفال/ 60)

شكى نيست كه هر جامعه و هر كشور بايد براى حفظ كيان و بقاى خود قوه اى بدست آورد تا دشمنان متجاوز خود را دفع كند. عقل و وجدان بشرى، تجاوز شيطانى را قبيح و دفاع از خود را در زمينه فردى و اجتماعى و چه در بعد ملى جايز مى داند و تجربه انسان ها نيز در طول تاريخ لازم مى داند تا قدرت دفاعى را آماده داشته باشيم. آيه مباركه فوق همين موضوع را سفارش مى كند. اين قانون زندگانى همانند ساير قوانين زندگانى قرآنى گذشته، از نظر عقلايى لازم الاجراء و روشن است. و مناسب است به دو موضوع ديگر در اين جا اشاره شود:

1. اسلام به زور شمشير بر خلاف اتهام نصارى ترويج نشد. بلكه جلوگيرى اسلام در غرب، اسپانيا و ... به زور و حتى وحشيانه و غير