مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى‌ (طه/ 124) هر كس از ياد خداوند رو گردان شود زندگانى سختى خواهد داشت.

نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ‌ (حشر/ 19) خدا را فراموش كردند، خدا (نيز) خود آنان را از ياد خودشان برد.

نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ‌ (توبه/ 67) خدا را فراموش كردند پس خدا آنان را فراموش كرد (از نظر عنايت خود محروم كرد). و بعضى آيات ديگر.

اگر فراموش كنندگان خدا، از نظر اقتصادى و صنعت بهره مند گردند از نظر روانى راحتى ندارند. و نيز قالب فكرى مومن به مراتب وسيع تر از قالب فكرى كافر است. وى زندگانى را مثلا هفتاد ساله مى داند و سپس در نظر او، نيستى مطلق است، اما مومن زندگانى را ابدى مى داند، كافر مصيبتهاى دنيا را عصاى كور ميداند، برعلاوه درد جسمى، از رنج روانى نيز كه چرا بلا به او تصادف كرد نه به ديگران، اذيت مى شود. مومن همه بلاهاى غير قابل علاج را از تقدير حكيم مدبر ميداند و آنرا براى مصالح دراز مدت خود مفيد مى داند. مومن حوادث غير اختيارى تلخ و شيرين را چون گلهاى رنگارنگ يك بستان ميداند كه ظلم و لغو در آن راه ندارد. او بفلك ستمگر و شانس بد و طالع واژگون باور ندارد كه حكمت بالغه خالق ارحم الراحمين را به عقل خود پذيرفته است و هر چه از دوست مى رسد نيكو مى داند. زبان حال كافر: