قانون اول زندگانى: ايمان به خداوند جهان‌

نفس ايمان به آفريدگار جهان و انسان تا حدود زيادى انسان را وادار به مراعات قوانين زندگانى مى كند.

ايمان به خداوند، زندگانى بلكه خلقت سراسر كائنات را هدفمند مى‌نماياند زيرا خالق حكيم از بيهودگى در ايجاد جهان مبرّا مى باشد و عقل باور مى كند در هر مخلوقى هدفى وجود دارد و علت غايى داشتن اشياء از لازمه لاينفك علت فاعلى و آفريدگار است.[1]

عقلى آدمى او را سفارش ميكند كه بقوانين زندگانى كه از طرف خداوند حكيم مهربان كه نظرى جز رحمت و لطف و تكميل به بندگانش ندارد، معرفى شده و يا او بعقل خود درك ميكند، بايد عمل كند. وقتى او همه دنيا را هدفمند بداند، بطريق اولى خلقت خود را كه گل سر سبد اكثر مخلوقات است داراى هدف مهم مى داند.

ايمان بخداوند گذشته از اينكه خودش قانون مهم زندگانى است تا حدودى ضمانت اجرايى ساير قوانين زندگانى را نيز بعهده دارد.

[1] - رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى‌ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‌( طه/ 50). پروردگار ما آنست كه بهر ماهيت لباس هستى را پوشانيد و سپس او را بسوى هدفش هدايت فرمود. اين هدايت تكوينى در همه اشياء وجود دارد ولى كافر، دنيا را تصادفى و بازيچه و فاقد نظم ميداند. و تنها همت او در لذت بردن است و مومن در پى مراعات هدف خلقت خود است.