شديدا متوجه ومراقب باشند كه به هيچ وجه اذيت ديگران را فراهم نسازند كه اين مراقبت از بزرگى شخصيت آنها حكايت مى كند.

در قرآن چنين آمده است: وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً (احزاب/ 58)

كسانيكه مردان و زنان با ايمان را بدون موجب اذيت مى كنند بهتان و گناه بزرگى را به ذمه خود مى گيرند.

قانون صد و بيست و سوم زندگانى: اضرار

ضرر و آسيب رساندن به جان و مال مردم، امنيت عمومى جامعه را سلب مى كند كه مديران جامعه بايد به شدت از آن جلوگيرى كنند. در فقه اسلامى نيز قاعده اى بنام قاعده لاضرر وجود دارد.

اولا ضرر رسانيدن به ديگران حرام و مستحق عقاب قرار داده شده و حكومت اسلامى به دفع ضرر و يا جبران ضرر از فاعل موظف است.

ثانيا هر حكم شرعى اگر براى كسى ضررى باشد از او ساقط مى شود مثلا گاهى وضو يا غسل يا روزه ماه رمضان براى فرد يا افرادى ضرر پيدا مى كند وجوب آن حكم ساقط مى شود بلكه جواز آن نيز مى رود، مثلا اگر روزه براى كسى ضررى باشد نه تنها كه وجوب روزه مى رود بلكه روزه حرام مى شود و مستلزم عقاب مى گردد.