1. تصويرى از حكومت اسلامى در افغانستان كه در سالهاى جهاد كشور ما با اتحاد جماهير شوروى و مزدوران افغانى آن در پاكستان نوشتم، يك مرتبه در اسلام آباد و مرتبه ديگر در ايران (مشهد) چاپ شد.

2. توضيح المسايل سياسى كه در زمستان گذشته (جدى/ ديماه 1391) در كابل چاپ شد.

قانون صد و بيست و دوم زندگانى: ايذاء

يكى از اسباب خوارى و ذلت فرد اين است كه به رنجانيدن و آزار مردم بپردازد كه مسلمان از اذيت شدن مردم، خودش بيشتر از آنان اذيت مى شود و به زخم زبان جمع كثيرى مبتلا مى شود.

ايذاى (رنجانيدن) مردم گاهى به زبان است و گاهى به بوى بدن و لباس خصوصا بدبويى دهن كه در موقع روبوسى و صحبت ديگران را اذيت مى كند.

گاهى خوردن خوردنيهاى بدبو سبب اذيت مردم مى گردد.

جمعى از صحبت كردن با صداى بلند مردم را اذيت مى كنند، عده اى بواسطه ي معتاد بودن به پرحرفى، هرچند بيهوده گو نباشند.

جمعى از بيان فضايل خود يا فرزندان و يا پدران و مردگان خود سبب اذيت مردم را فراهم مى سازند. افراد هوشمند بايد در زندگانى اجتماعى‌