پيشگفتار

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ‌

خداوندا! جهان هستى كه قسمت مكشوف آن احتمالا به يكصدو بيست و پنج ميليارد كهكشان رسيده است و از چون و چند واقعى آن جز خودت، كسى چيزى نمى داند، همه اش در ادامه وجود خود؛ به اراده تو نيازمندند چنانچه در ابتداى خلقت خود به آن احتياج داشته اند. «و لا حول و لا قوه الا بالله» و من تو را بر اين قدرت و علم لايتناهى تو حمد و سپاس ميگويم. الهى! هزاران شرطى كه براى ايجاد من آماده فرموده بودى و هزاران شرطى كه هم اكنون براى بقاى وجودم و براى ايصال رزق و سلامت جسمانى و آرامش فكرى و تحصيل علم و بالاتر از همه از توفيقى كه براى قبول دين خود به من ارزانى فرموده اى تا ابد شكرگزارى مى نمايم.

خداوندا مى دانم حمد و ثنا و شكر اين ناچيز، هيچ اثرى براى تو ندارد و تو از همه مخلوق محتاج بخود، بى نياز هستى و عواطف و احساسات در وجود مجرد لايتناهى تو راه ندارد، ولى من تعبداً و براى اقناع وجدان خود تو را حمد و شكر مى كنم كه خود اين حمد و شكر تو بخاطر ثواب آن، نعمت ديگرى است كه شكر ديگرى مى خواهد.

پروردگارا بنده حقير تو افتخار دارد كه ربّ او هيچ پاداشى از مخلوق خود حتى انبياء و اولياء و شهدا نمى گيرد و حتى امكان هم ندارد كه بگيرد چون همه مخلوق خود اوست.

خداوندا وجود انسان و كره زمين و همه كهكشانها ذره ناچيزى در برابر قدرت لايتناهى تو مى باشد و تو فوق تصور همه هستى‌

«ما عرفناك حق معرفتك».