قانون صد و ششم زندگانى: مقاومت مسلحانه‌

مقاومت مسلحانه بر چند گونه است:

1. مقاومت مسلحانه دسته جمعى براى دفاع از دين كه از هدف اين كتاب بيرون است. وجواز و وجوب آن موقوف بر اذن مجتهدين بزرگ است. شوراى مركزى احزاب يا رئيسان احزاب حق تجويز اين مقاومت را ندارند و حوادث سال هاى اخير جهان اسلام حد فاصل و معيار تشخيص مجاهدين و محاربين را از بين برده است و مقاومت مذكور بدون اذن علماى بزرگ اسلام قانون سلبى است.

2. مقاومت مسلحانه فردى بين دو قبيله يا دو دسته همسايه ها بر سر مسائل مالى، اقتصادى و حقوقى، نيز يك قانون سلبى مى باشد.

3. مقاومت مسلحانه فردى حقوقى، بايد توسط دولت و يا جمعى از فراد صالح مصلح و يا علماى دينى و يا مسئولين دولتى حل شود و هم چنين قانون دوم.

4. مقاومت مسلحانه فردى دفاعى در برابر قطاع الطريق، رهزنان، سارقين و غاصبين و اگر استمداد از مسئولين دولتى و افراد خير ممكن نباشد، با مقررات شرعى جائز است كه خود فرد مورد تجاوز، از خود دفاع كند هرچند به كشتن متجاوز منتهى شود. (قانون ايجابى)