20- انتشار امراض ميكروبى و ويروسى در ابدان انسان ها و ميوه ها و مواد غذايى ديگر، و يا حيوانات ماكول اللحم و امثال اين ها.

عنوان فساد كه مكررا در قرآن از آن نهى و سرزنش شده، همه اين مورد را شامل مى شود بلكه در احاديث ما موارد جزيى تر از اين عناوين ذكر شده است.

فساد و افساد و مفسدين كه زندگانى فردى و اجتماعى (سياسى، اقتصادى)، روانى، فرهنگى و علمى و يا آزادى و تكامل انسان ها را تهديد به نابودى مى كند، در نظر قرآن بسيار خطرناك و وحشتناك بوده كه جزاى آن را چنين معين فرموده است:

إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ إِلَّا الَّذِينَ تابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَيْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ (مائده/ 33 و 34) كيفر كسانى كه با خدا و رسولش مى جنگند و در زمين تلاش فساد دارند[1] اين است كه كشته شوند يا به دار آويزان شوند يا دست راست وپاى چپ آنان (مثلا) بريده شود و يا تبعيد گردند.

اين كيفر ذلت و خوارى آنان در دنيا است و براى آخرت آنان عذابى بزرگ مى باشد، مگر آنانى كه قبل از قدرت يافتن شما بر آنان، توبه كنند

[1] . در اين كه عنوان محاربه با خدا و رسول با عنوان سعى در فساد در زمين يكى است يا دو، بين علماى فقه محل بحث است. در فرض اول كه موضوع روشن است و در فرض دوم عنوان اول از هدف اين كتاب بيرون است و براى معناى آن به كتب سه گانه نگارنده كه در متن به آن ها اشاره شده، مراجه نماييد.