بحث سر اسباب اين اعتماد عمومى است كه به پاره اى از آن ها اشاره مى شود:

سبب اول- دروغ نگفتن به هم ديگر، كه اسلام آن را حرام فرموده است. در زمان جهاد افغانستان به مسئولين راديوى يك كشور همسايه گفتم چرا دروغ ها را در راديوى خود پخش مى كنيد؟ چرا مصاحبه كنندگان ساده لوح خود را طورى در تنگنا قرار مى دهيد كه دروغ بگويند؟! شما مى دانيد ساعت بعد، راديوى هاى ديگر قضاياى كشور ما را شرح مى دهند و دروغ شما آشكار و راديوى شما بى اعتبار مى شود و ديگر به گزارشات راست شما هم اعتماد نمى كنند! چرا؟ او جواب منطقى نداشت.

رسانه هاى مكار غربى براى حفظ سياست مردم فريبى خود در اخبار و گزارشات، دروغ كم ترى مى گويند ولى مطابق اصول كلى خود شيطنت هاى ديگرى دارند:

1. خبرهاى مورد دلخواه خود را با شدّ و مدّ بازتاب مى دهند و به بهانه هاى مختلف چند مرتبه تكرار مى كنند، ولى در مورد گزارشات ديگر با اشاره از كنار آن مى گذرند.

2. اصلا پخش نمى كنند و تغافل مى ورزند.

3. به وسيله پسوند ها و پيشوند ها كاه را كوه و كوه را كاه مى سازند.

4. براى ايجاد دشمنى و بدبينى و نزاع، روش هاى ظريفانه اى اعمال مى كنند، به طور نمونه جنگ فعلى در سوريه كه بين موافقان اسراييل و مخالفان اسراييل با ضميمه قصد ضمنى ديگر، (كشتن به اصطلاح تند روها، القاعده و سلفيها و خرابى سرمايه هاى ملى سوريه) مى باشد و تركيه و