سيلى بزنى و حرف او را به خود او بگويى. اين يك قانون حقوقى در قرآن است.

فَمَنِ اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ‌ (بقره/ 194)

كسى كه بر شما تعدى و تجاوز كند، شما هم مى توانيد بر او به همانگونه و همان مقدار تجاوز كنيد (نه بيشتر).

وَ لَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولئِكَ ما عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ‌ (شورى/ 42)

و براى كسى كه بر او ظلم و ستم شده يارى طلبد (و انتقام بگيرد بر او راه مؤاخذه اى) نيست، مؤاخذه بر كسانى كه است كه بر مردم ستم مى كنند و بدون حق در زمين تجاوز و بغاوت مى نمايند.

منع هر گونه تجاوز در بدن و مال و آبرو و حيثيت ديگران و حق مجازات و انتقام از او براى مظلوم دو قانون ثابت قرآنى است: قانون اول به آيات زيادى به طور قطعى ثابت است، قانون مجازات نيز تا حدودى مسلم است، ولى مجازا ت او گاهى در حدود قصاص و تعزيزات و ديه است و گاهى مقابله بالمثل و تفاصيل موارد آن در فقه ثابت است.

بلى: تجاوز حتى در ميدان جنگ دفاعى از خود، حدى دارد كه نبايد از آن گذشت و تفصيل آن در كتاب جهاد در فقه ذكر شده است.

احتمالا طغيان بدتر از تجاوز است. به طغيانگر در سوره (طه/ 81) وعده سقوط داده شده و در آيه ديگر وعده جهنم.

در مجازات هرچند تشفى عاجل قلبى وجود دارد ولى براى پيوند و محبت و جوش خوردن و گوارا شدن زندگانى قرآن قانون ديگرى دارد كه عفو و غفران و چشم پوشى مى باشد و اين قانون غير الزامى و اخلاقى‌