است. و بالاخره تمام كرات از موادى به وجود آمده‌اند كه به انرژى و يا اتم و يا ذرات كوچكتر منتهى مى‌شوند، و در پايان آن خمير مايه عالم طبيعت كه بر ميليون‌ها كرات آسمانى مشتمل است پس از نبود (بفرمان خداوند) بود شده است. و اگر خداوند اراده كند همه موجودات را به حالت نبودشان برمى‌گرداند ولى وجود خداوند از جاى ديگر نيامده و تحت اراده موجود ديگر نيست و در فلسفه به دلايل عقلى ثابت شده كه واجب الوجود وجودش عين ذات خودش است. بنابراين خداوند نه اولى دارد و نه آخر (آن‌چه آغاز ندارد نه پذيرد انجام) لذا مى‌گوييم او قديم و ابدى است و به يك سرمدى‌[1].

بلى وجود هر چيز از طرف خداوند است ولى وجود خداوند از خودش مى‌باشد.

به اين مثال‌ها توجه كنيد كه قناعت شما را به مطلب بالا فراهم سازد.

1- ترى هر چيز از آب و ترى آب از خود آب است.

2- چربى هر چيز از روغن است و چربى روغن از خود او.

3- شورى هر چيز از نمك است و شورى نمك از خودش.

روشنى هر چيز از نور است و روشنى نور ذاتى او. بنابراين وجود هر چيز از خدا وجود خدا عين ذات اوست.

[1] . سرمدى كه نه اول دارد و نه آخر معناى قديم و ابدى هر دو را در بر دارد.