داعى دوم (پاداش دنيوى و احترام مردمى) را به علم الاخلاق قدماى يونان نسبت داده‌اند و اينكه فلاسفه يونانى فضايل اخلاقى را بر اساس منافع دنيوى آن پذيرا مى‌شدند و به مردم تلقين مى‌نمودند.

ولى اين داعى ريشه‌اى نيست. زيرا تهذيب نفس هميشه مبتلا و مصادم با اميال شهوانى و غرائز است و تحمل محروميت‌ها و ناگوارى‌ها براى منافع دنيوى احتمالى در آينده، بعيد بنظر مى‌رسد خصوصاً كه موقعيت‌هاى اجتماعى و مدح و جزاى عقلائى هميشه از راه اخلاق سالم بدست نمى‌آيد و حتى ثروت و قدرت و حكومت وغيره بيشتر از مكارم اخلاق و تحصيل علم براى پاداش‌هاى دنيوى سببيت دارد. لذا مى‌بينيم كه از هزاران تن يك تن به جهت دهى نفس در متن فضايل اخلاقى بمنظور پاداش دنيائى رغبت پيدا نمى‌كند.

جواب يك اعتراض مهم‌

خوانندگان گرامى شايد درين مقام اعتراض نمايند كه آنچه درباره ضمانت اجرائى دين گفته شد مبالغه و گزافه گوئى است. زيرا مردمانى هستند كه اعتقاد دينى ندارند اما به علل گوناگون ديگر زحمتها و رنجها و محروميتها را پذيرا مى‌شوند و حتى در راه اهداف خويش از جان شيرين خود با سهولت مى‌گذرند.

مرتاضان هندى براى اغراض غير دينى متحمل زحمات طاقت فرسائى مى‌شوند جنگجويان ويتنامى و غيره كه به دين و جاودانگى روح‌