هستند جائى را كه منزل نمى‌كنيد (براى خود) نسازيد و چيزى را كه نمى‌خوريد جمع نكنيد از خدائى كه بسويش بر مى‌گرديد بپرهيزيد[1].

درباره رضا به قضاى الهى كه آخرين جزء علت فعل خدا مى‌باشد (مشيت، اراده، تقدير، قضا) روايات زيادى وارد شده است‌[2].

عدم رضاى ما به حوادث ناملائم منافاتى با رضاى ما به قضاى خداوند ندارد، يك حادثه از نظر اينكه منافى طبع و مضر بحال ماست مكروه و مبغوض است، ولى از نظر اينكه مقضى خداوند است و او خواسته است و به آن حكم فرموده و مورد انفاذ اوست مرضى و پسنديده مى‌باشد.

علامه حلى (ره) اجماع عدليه را بر وجوب رضا به قضاى خداوند ادعا كرده است كه بنظر نگارنده درست نيست، بلى سخط و خشم بر قضاى الهى از نظر فقهى حرام مى‌باشد.

در روايت صحيحه امام صادق (ع) مى‌فرمايد: اساس اطاعت خدا رضا بكار خدا است، چه دوست داشته باشد يا نه، و خداوند هيچ كارى را براى بنده‌اش انجام نداده مگر آنكه به خير و صلاح او بوده است.

رأس طاعة اللّه الرضا بما صنع اللّه فيما احب و فيما يكره و لم يصنع اللّه بعبد شيئا الا و هو خير له.»[3]

[1] - ص 81، ج 3، اصول كافى.

[2] - براى تحقيق مقدمات فعل خدا كه ظاهراً جائى از آن بحث نشده است به جزء اول صراط الحق مراجعه شود.

[3] - ص 139، ج 71، بحار الانوار.