اعتدال را از دست دهد. تكلف نوعى از رياكارى در معاملات است.[1] كه ممكن است گاهى منجر به رياى حرام گردد.

مصرع دوم بيت بسيار دقيق و عالى مى باشد.

چهارم- يقين داشتن‌

مجرد اقرار زبانى بوحدانيت خداوند و نبوت خاتم الانبياء (ص) و به معاد و عدم انكار ضروريات اسلامى براى مسلمان بودن كفايت مى‌كند و لو اين اقرار با شك قلبى‌[2] همراه باشد. ولى مؤمن كسى است كه قلبا تصديق و اذعان هم داشته باشد، قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمانُ فِي قُلُوبِكُمْ‌ «بيابانيها گفتند ايمان آورديم بگو كه ايمان نياورده ايد، و بگوئيد كه اسلام آورديم، هنوز ايمان داخل دلهاى شما نشده است.»

اعتقاد قلبى از خود مراتب و درجاتى دارد كه شايد پست ترين مراتب آن بناى قلبى و آخرين آن يقين باشد. وَ اعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ‌ «پروردگارت را پرستش كن تا يقين برايت‌

[1] - ريا تنها در عبادت حرام است يا در معاملات نيز حرام است؟ كسى را در فقه نديده‌ام كه متعرض مسأله شود بجز محقق همدانى در ص 18 ج 1 مصباح الفقه كه بعدم حرمت حكم كرده است.

[2] - حتى بعضى‌ها اقرار با انكار قلبى را كافى دانسته‌اند و گفته‌اند حضرت پيامبر( ص) با منافقين كه لسانا شهادتين را ميخواندند معامله مسلمانان را مى‌نموند و جاى اين بحث علم فقه است.