كه در آن نقطه سياه است كه خير و شر در آن بنبرد مشغولند هر كدام قويتر بود بر صاحب خود غالب آيد و دل باز كه در آن چراغ روشن است و خاموش نشدنى تا روز قيامت و آن دل مؤمن است.

خاطرات قلب‌

خاطر بد را وسوسه و خاطر خوب را الهام نامند[1]. وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها «قسم بجان آدمى و هم آهنگ كننده آن كه به آن بدى و خوبى او را الهام كرد واضح است كه دل به بسيارى از خوبيها و بديها علاقه دارد و هميشه مركز خطورات خوب و بد است، گو اينكه گاهى از تصور آنها رنج مى‌برد، تا چه رسد كه به آن راضى باشند. و فى صحيح حماد عن الصادق (ع)

: ما من قلب الا و له اذنان علي احمد هما ملك مرشد و علي الاخري شيطان مفتن هذايا مره هذا يزجزه، الشيطان يامره بالمعاصي و الملك يزجزه عنها ...

الخ‌[2]. هيچ دلى نيست كه دو گوش نداشته باشد بر يكى فرشته ارشاد كننده و بر ديگرى شيطان رهزن مسلط است اين امر مى‌كند و آن باز مى‌دارد، شيطان او را بگناهان امر مى‌كند و فرشته او را نهى مى‌كند.

[1] - اصطلاحى است از طرف بعضى علماى اخلاق و نيز قبول خاطره بد را اغوا و قبول خاطره خوب را توفيق گويند:

[2] - ص 33 ج 70 بحار الانوار نقلا عن الكافي و آخر الرواية الذي لم ننقله لا يخلو عن اشكال و لعله من احد الرواة مراد از دل روح است و مراد از دو گوش مجارى خاطرات خير و شر( الهام و وسوسه)