چند مطلب از آيه شريفه استفاده مى‌شود:

1- در آخر دنيا يا ابتداى قيامت در بوق دميده مى‌شود و از صداى آن آسمانى‌ها و زمينى‌ها مى‌ميرند و يا بيهوش مى‌شوند.

در اينكه دميدن بوق (صور) در آيه به معناى حقيقى خود است كه با آلات مترقى و متناسب با ميدان قيامت و كره حساب، صورت مى‌گيرد و يا كنايه از اعلان ختم دنيا و قيام رستاخيز عمومى است، دو احتمال وجود دارد. ولى احتمال اول بخاطر ظهور آيه كريمه متعين است.[1]

[1] - ما امروز شاهد آلاتى حسب تطور صنعت هستيم كه در موقع خطر حمله طيارات دشمن يا رفع آن و يا در موقع افطار و يا امساك روزه رمضان در بعضى از كشورهاى اسلامى بكار برده مى شود هك با بوق‌هاى سابق و صداى آنها بسيار تفاوت دارد. و مسلماً آينده بهتر از گذشته خواهد بود. بنابراين، بوق كره حساب مهم‌تر و پيچيده‌ترين بوقها خواهد بود. بعضى از نويسندگان مى‌گويند صور به معناى شاخ است، شاخ گاو يا بز يا حيوانات ديگر كه يك طرفش باز و طرف ديگرش بسته و جمع است. و چه بسا در آن سوراخى مى‌كنند و از آنجا مى‌دمند و از طرف ديگر كه باز است صدا بلند و منتشر مى‌گردد.

در قرآن كريم در ده جا نفخ صور آمده و در سيزده جا صيحه استعمال شده است ... اسرافيل از ملائكه مقرب و فرشته مأمور حيات و زنده كردن است؛ وجود او تمام عوالم امكان را كه نياز به حيات دارند فراگرفته و بوق او قدرت و صور او بال‌هاى ملكوتى معنوى او مى‌باشد. بوق او سرمايه علمى و قدرت است كه در اختيار او و اختيار او تحت اختيار خدا است ... بوق او جسم نيست و صورت ندارد، شرقى و غربى نيست. معاد شناسى، ج 4، ص 130 و 138.

البته ما ضرورتى براى اينگونه تأويلات نمى‌بينيم و حتى جواز آن را نيز قبول نمى‌كنيم.