ظاهراً به قرينه سياق آيات مراد از امر، امر تشريعى نيست، بلكه فرمان تكوينى است، و بر دفعى بودن امر يا متعلق آن به آيه مباركه‌ «وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ». (القمر/ 50). (و فرمان ما يك امر بيش نيست، همچون يك چشم بر هم زدن). نيز استدلال شده است.

و هم چنين به آيه مباركه: «بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» (البقرة/ 117). هستى بخش آسمانها و زمين اوست! و هنگامى كه فرمان وجود چيزى را صادر كند، تنها مى‌گويد: «موجود باش!» و آن، فورى موجود مى‌شود.

و آيه: «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» (يس/ 82). فرمان او چنين است كه هر گاه چيزى را اراده كند، تنها به آن مى‌گويد: «موجود باش!»، آن نيز بى‌درنگ موجود مى‌شود.

و آيه‌ «كَذلِكِ اللَّهُ يَخْلُقُ ما يَشاءُ إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ. (آل‌عمران/ 47). «خداوند، اين گونه هر چه را بخواهد مى‌آفريند! هنگامى كه چيزى را مقرّر دارد (و فرمان هستى آن را صادر كند)، فقط به آن مى‌گويد: «موجود باش!» آن نيز فوراً موجود مى‌شود.

و آيه: «إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» (مريم/ 35). هر گاه چيزى را فرمان دهد، مى‌گويد: «موجود باش!» همان دم موجود مى‌شود.

و آيه: «إِنَّما قَوْلُنا لِشَيْ‌ءٍ إِذا أَرَدْناهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» (النحل/ 40). (رستاخيز مردگان براى ما مشكل نيست؛ زيرا) وقتى چيزى را اراده مى‌كنيم، فقط به آن مى‌گوييم: «موجود باش!» بلافاصله موجود مى‌شود.

مؤلف: كلمه" امر" در آيه اول اين چهار آيه، وآيه سوم آن،" مفعول" فعل قضى مى باشد كه مراد شي‌ء نكره- چه مادى و چه غير مادى باشد- و به هيچ وجه از آن امرى كه مقابل خلق در آيه گذشته‌ (أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ. (الأعراف‌