از ما مى باشد (1929) و سپس ثابت نموده كه كهكشان ها در حال دور شدن از همديگر نيز مى باشند.

معناى اين مطلب و قانون دوم علمى اين است كه جهان دايما در حال توسع و باز شدن است، كه قرآن مجيد آن را چنين بيان مى دارد: وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ. (الذاريات/ 47). و ما آسمان را با قدرت بنا كرديم، و همواره آن را وسعت مى‌بخشيم.

و بر اين اساس اگر ما به عقب برگرديم و فرض كنيم كه كهكشان ها به حالت اولى خود بر مى‌گردد، همه جهان در نقطه يگانه‌اى بر مى‌گردند كه قبل از آن موجود نبوده اند، و به اصطلاح بعضى ها، به نقطه انفجار بزرگ مى‌رسد كه حدوث جهان را ثابت مى‌سازد.

فرق بين امر و خلق در قرآن‌

بعضى از فلاسفه «عالم امر» را به «ابداع مجردات» و «عالم خلق» را به «ايجاد ماديات و اجسام» مى دانند.

از لازمه خلق، تدرج و زمان و مكان است، ولى امر، آنى و بدون تدرج است.

قرآن مجيد أوّلًا اجمالًا از تعدد اين دو عنوان خبر مى‌دهد: «أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ» (الأعراف/ 54). آگاه باشيد كه آفرينش و تدبير (جهان)، از آن او (و به فرمان او) ست!

و در مورد آفرينش ماده و ماديات مى‌فرمايد: «إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ» (يونس/ 3). پروردگار شما، خداوندى است كه آسمانها و زمين را در شش روز [شش دوران‌] آفريد؛ سپس بر تخت (قدرت) قرار گرفت، و به تدبير كار (جهان) پرداخت.