به هم مى‌رساند و زمانى از وسعت آن كاسته مى‌شود و منقبض مى گردند.[1]

هر يكى از اين اتساع و انقباض ها دوره‌اى دارد و در يك دوره دنيا ها منبسط مى‌شود و در دوره ديگر منقبض مى گردند.

اين نظريه هم مانند چند نظريه ديگر كه از طرف جعفر صادق ابراز گرديد در نظر اهل علم بدون اساس جلوه مى كرد.

دانشمندان اين نظريه را يك تخيل مى‌دانستند و مى گفتند كه جعفر صادق (ع) چيزى گفته است بدون اينكه پابند به صحت آن باشد؛ در صورتى كه يك دانشمند وقتى چيزى مى گويد پابند به صحت آن است و مرتبه دانشمند برتر از آن است چيزى بگويد كه آن را واقعى و صحيح نداند.

تا اينكه از قرن هيجدهم ميلادى به اين طرف دوربين هاى نجومى قويتر شد و منجمين نه فقط به وسيله اين دروبين هاى نجومى اجرام دنياى شمسى را بهتر از گذشته ديدند، بلكه توانستند اجرامى را كه در خارج از دنياى شمسى قرار گرفته نيز بهتر ببينند. و در نيمه قرن نوزدهم ميلادى توانستند از روى نور ستارگان به بعضى از عناصرى كه در آن ها هست پى ببرند.

در آغاز قرن بيستم ميلادى يك منجم اروپايى به اسم «آبه لمتر» كه كسوت روحانى هم دربر داشت و استاد دانشگاه در بلژيك بود، براى اولين بار در دوره هاى جديد علمى متوجه گرديد كه عده‌اى از كهكشان هايى كه به دنياى خورشيدى ما نزديك تر هستند و بهتر مى‌توان آن ها را ديد، به تدريج دور مى‌شوند و به اطراف پراگنده مى گردند.

از سال 1960 ميلادى به اين طرف تحقيق در مورد دور شدن كهكشان ها از

[1] - ظاهرا اصل اين نظريه از قرآن مجيد از سوره مباركه" الذاريات" آيه 37 كه مى فرمايد:« وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ». استفاده شده است.( مدون).