نذر در فقه شيعه چنين است، ما فقط در كلام علامه مجلسى رحمه الله ديده ايم كه ايشان نذر را عبادى مى داند.

اين بحث در بعضى از اقسام كفارات و در يمين و عهد كه با نذر نزديكى زياد دارد نيز جارى مى شود.

قربانى در حج، بلاشك فعل عبادى است و بايد به قصد قربت ذبح كند ولى اگر رياء كند نه مشرك مى شود و نه كافر بلكه مانند ساير عبادات كه با ريا باطل مى گردد، به حاجى واجب است ذبح ديگرى به قصد قربت انجام دهد. و نيز مرتكب فعل حرام شده است.

خود ذبح در غير حج عبادى نيست منتهى بايد در موقع ذبح نام خدا را ببرد. (وَ ما أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ) ولى اصل ذبح و حلّيت گوشت مشروط به قصد قربت نيست بلكه ذبح عادتاً به خاطر فروش گوشت و يا سيرى شكم صاحب گوسفند كه هر دو فايده دنيوى است صورت مى گيرد. قصد قربت و عمل براى خدا يك امر است و وجوب نام بردن نام خدا، حرف ديگر، اولى در عبادت واجب است و دومى در نذر و ذبح شرط است و مستلزم عبادى بودن نيست و اين مطلب بر بسيارى از سلفيها و جمعى از غير سلفى ها و نيز بر بعضى از اهل علم شيعه نيز مشتبه شده است. والله اعلم.

5- جمله ديگر در كلام نويسندگان اوراق (آنچه در شريعت اسلامى عبادت گفته نشده بدعت است) نامفهوم و اشتباه است.

اولًا غير عبادت، هميشه بدعت نيست بلكه ممكن است واجبات توصلى باشد كه بسيار زياد است، واجب توصلى يعنى صحت آن محتاج به قصد قربت نيست مثل اداى فرض و اداى مطلق دين، رد اسلام، و ده ها واجبات عينى و كفايى ديگر. ثانياً بر فرض اينكه مراد اين باشد كه‌