است. اين عبارت به نظر ما ايراداتى دارد كه به پاره اى از آنها اشاره مى كنيم:

1- معنايى كه براى عبادت در اول نموده، معناى لغوى آن است نه معناى شرعى و قرآنى آن، در فصل بعد كه نظريه محمدبن عبدالوهاب را نقد مى كنيم، مفصلا در اين مورد صحبت مى كنيم.

در اينجا به طور مختصر اشاره مى كنيم كه «عبادت» عبارت از كرنش و تذلل زياد در مقابل يك موجود به عنوان «ربّ» (سرپرست يا رازق و خالق و مدبر ...) مى باشد. و اين تفسير از آيات متعدد قرآن مجيد استفاده مى شود كه محمدبن عبدالوهاب از اين معنى غفلت يا تغافل كرده و تاكنون جمع زيادى از مسلمانان بر اثر اين غفلت تكفير شده و جمعى از مسلمانان مؤمن در داخل سعودى و خارج آن كشته شده اند. إنّا لله و إنّا إليه راجعون. واين بحث انشاءالله در فصل چهارم خواهد آمد.

2- به هر حال تعريف اول با تعريف دوم اوراق (عبادت چيزيست كه شريعت اسلامى آن را عبادت دانسته است ...) منافات دارد. (دقت كنيد)

3- تواضع كردن در مقابل پيامبران و اولياء الله و والدين و استادان و در مقام شكر نعمت و احسان نيكوكاران‌ (هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ) و ستمگران در مقابل دفع ظلم شان به هيچ وجه عبادت دينى كه موجب شرك گردد، گفته نمى شود. چون به عنوان «نبى» و «ولى» و «عالم» و «استاد» و «محسن» (احسان كننده) و «شكر منعم» و «ظالم و ستمگر» تذلل صورت مى گيرد نه به عنوان‌ «رَبِّ». و اين يك بحث كليدى در معناى عبادت است.

4- به گفته نويسندگان محترم اوراق: نذر، قربانى، سجده، ركوع و

دعا عبادت است.