ولى نويسنده كتاب «تبرك و توسل» مولوى رحمانى سمنگانى مى گويد: او نه حنفى است و نه طريقه ديوبندى را دارد و شخصى مجهول است و به عبارت مولوى سمنگانى او را سلفى تندرو مى داند كه براى فريب احناف خود را حنفى ديوبندى معرفى كرده است.[1]

سخن اخير در اين فصل اينكه علماى محترم احناف در مقابل همه هم مذهبان خود مسئوليت تمييز آراى امام ابوحنيفه (رح) را در مقابل شيخ محمدبن عبدالوهاب را دارند. سكوت و تحت تأثير رفتن مسئوليت زا است و شخص عالم آنچه را حق مى داند بدون تندى و بى ادبى به ديگران با كمال تواضع و اعصاب آرام بيان مى كند؛ و الحق احقّ أن يتبع.

مرحله دوم: در تفصيل نواقص اوراق مذكور

البته ما به همه آنچه به نظر ما ايراد دارد نمى پردازيم و تنها مقدارى از نواقص را متعرض مى شويم.

الف- صفحه 25: عبادت عبارت از نهايت ذلت و خوار نمودن در مقابل يك ذات است. بناء بجز ا زخداوند به كس ديگر خود را ذليل و خوار نكنيم و عقيده داشته باشيم كه عبادت فقط به خالق يكتا جواز دارد.

عبادت چيزى است كه شريعت اسلامى آن را عبادت دانسته است چون نذر، قربانى، سجده، ركوع و دعا كه فقط به نام «الله» (جلّ جلاله) و در مقابل و براى «الله» (جلّ جلاله) انجام داده مى شود و آنچه در شريعت اسلامى عبادت گفته نشده است بدعت مى باشد و بدعت گمراهى‌

[1] 1. ما دراين مورد حرف مولوى رحمانى را نقل كرده ايم. والله العالم