و ثالثاً بعيد نيست كه معناى «فسيقولون» اين باشد كه بعد از مراجعت به فطرت خود مى گويند: «الله». پس اين جواب آنان قلبى نيست، بلكه جواب فطرى است، «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها» و جواب فطرى با شرك اعتقادى در توحيد تدبيرى منافاتى ندارد.

و رابعاً جمله مباركه‌ «وَ مَنْ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ» عموميت ندارد و به احتمال قوى مراد تدبير امر آسمانها است نه حوادث روزمره، بلى مشركين تدبير آسمانها را از قدرت بتهاى خود بيرون مى دانستند ولى بتها را به صريح قرآن اولياء خود مى دانستند. و اين گوينده براى تكفير مسلمانان در كتاب خود مبالغات زيادى درحق مشركين نموده كه مخالف آيات قرآن مجيد است.

تا اينجا بحمدالله معناى عبادت به طور صحيح آشكار شد كه شبهه اى باقى نماند. ازاينجا فهميده ميشود كه آنچه محمدبن عبدالوهاب در رساله كشف الشبهات كه به فارسى به نام ازاله شبهات ترجمه شده، گفته است: «إله كسى است كه به خاطر تقرب و استشفاع موردتعلق قلبى قرار گيرد، چه فرشته باشد و چه نبى و چه ولى و يا درخت و جن و قبر وبت»؛ مسلما باطل و غلط است. اولًا كه اين تفسير اختراع فكرى خود اوست و هيچ دليلى ندارد و ثانياً مخالف آيات كثيره قرآن مجيد كه سابقاً نقل كرديم كه عبادت تذلُّل به انگيزه خالق و مربى امور است و بس. و «اله» يعنى معبود فرديست كه به زعم شخص، به عنوان مربى امر و مدبر براى او تذلل مى گردد. و اين اشتباه او موجب قتل هزاران مسلمان متدين، تاكنون شده است. و ايراد سوم اين است كه كلمه «اله» به اين معناى اختراعى او بايد بر خداوند صدق نكند، درحالى كه شكى در صدق آن بر وى نيست.