خوب سوار است، افسوس مى‌خورد، آرزو مى‌كند كه اى كاش! اين لباس يا اين موتر مال او مى‌بود. نگاه كردن و حسرت خوردن به آن نعمت‌هايى‌كه خداوند جل جلاله به ديگران داده است، از نظر اخلاقى هم خوب نيست، چرا انسان به اين چيزها فكر كند؟ روح انسان با چنين آرزوها ضعيف مى‌شود. انسان بايد روحيه بالا داشته باشد، عيب است انسان براى دارايى ديگران افسوس بخورد. همت انسان بايد بالاتر از اين باشد، اگر انسان چيزى خوب را مى‌بيند، بايد به اين فكر باشد كه اگر او هم مثل صاحب آن چيز زحمت بكشد، روزى به آن دست خواهد يافت. بهتر است انسان به‌جاى افسوس و حسرت، از خدا بخواهد كه او را نيز به آن مقام برساند كه چيزهاى خوب داشته باشد.

يك‌وقتى در قندهار جايى مى‌رفتم، كسى مرا با ماشين خود سوار كرد، در جايى‌كه مى‌رفتم مرا برد و دوباره در جاى اولى مرا برگردانيد، وقتى مى‌خواستم از ماشين پياده شوم، به من گفت: دعا كنيد كه خدا به من پول بدهد و يك ماشين خوب بخرم تا شما را به آن ماشين خوب به جايى ببرم، اين ماشين كهنه مناسب شما نبود. گفتم: مى‌خواهى برايت دعا كنم كه خدا ماشين خوب به تو بدهد تا تو مرا به‌جايى ببرى، اين خواست شما وارونه است، چرا براى خود دعا نكنم كه خدا براى من يك ماشين خوب بدهد تا سوار ماشين خود بشوم؟ گفت: شما از كجا مى‌توانيد پيدا كنيد؟ ملاها كار