مثلًا در وسط نماز مستحبى كارى ضرورى براى انسان پيدا مى‌شود، مى‌تواند نماز را ترك كند و به دنبال كار ضرورى خود برود؛ اماّ براى پيغمبراكرم صلى الله عليه وآله وسلم اين‌چنين نبود! آن‌حضرت صلى الله عليه وآله وسلم وقتى نماز را شروع مى‌كرد، بايد تا آخر آن را مى‌خواند، فرق نمى‌كند، نماز واجب باشد يا نماز نافله، در هردو صورت، پيغمبر نمى‌توانست نماز را ترك كند، همين‌كه شروع به نماز مى‌كرد، بايد تا آخر آن را مى‌خواند.

12- اشاره چشم‌

«خائِنَةَ الْأَعْيُنِ» گاهى اوقات انسان با چشم خود اشاره مى‌كند، توسط اشاره چشم مطلب را به ديگران مى‌فهماند، مى‌گويد: براى پيغمبر اشاره چشم جايز نيست، با هركسى‌كه صحبت كند، بايد درست با زبان خود صحبت كند، اين يكى از خواص پيغمبر است، در حالى‌كه براى ديگران به‌صورت مطلق منع نشده است.

13- حرص نخوردن‌

«مدّ عينيه إلى ما متّع الله به الناس» «وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ»[1] يك وقتى انسان از راه مى‌گذرد، ساختمان بسيار زيبايى را مى‌بيند و توجه‌اش به خود جلب مى‌كند، انسان طرف آن نگاه مى‌كند، افسوس مى‌خورد كه اى‌كاش اين ساختمان مال من مى‌بود! يا اين‌كه مى‌بيند كسى يك لباس خوب در تن دارد، به ماشين (موتر)

[1] - طه/ آيه 131