مقام، مقام رسالت است و يك مقام ديگر، مقام امامت است. ممكن است كه انبياى الوالعزم، همه امام باشند؛ اماّ براى ابراهيم در قرآن ثابت شده است. «وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» خداوند جل جلاله ابراهيم را به يك‌عده‌ى از امور امتحان كرد و مورد آزمايش قرار داد، به او خطاب شد كه پسر خود ذبح كن! گفت چشم، خيلى مشكل است كه انسان پسر خود را به دست خود بكشد! در يك روايت غير معتبر نقل شده است كه وقتى ابراهيم را به آتش مى‌انداختند، جبرئيل آمد و گفت: يا ابراهيم! مى‌خواهى به شما كمك كنم؟ گفت: نه خير! تو هم مثل من مخلوق هستى، تو هم مربوب خدا هستى، براى چه از تو كمك بخواهم؟! من بر خداى خود توكل دارم؟ او مرا يارى خواهد كرد، رفت داخل آتش، بدون اين‌كه جزع و فزع كند، بدون اين‌كه از كسى كمك بخواهد و بى‌تابى كند. قرآن مجيد در اين مورد مى‌فرمايد:

«إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ» خدا ابراهيم را به مراحل مختلف امتحان كرد. «فَأَتَمَّهُنَّ» ابراهيم كامياب شد، از تمام امتحانات نمره عالى گرفت، ابراهيم عليه السلام هم نبى بود، هم رسول و هم ولى العزم، اين سه مقام را ابراهيم داشت. «قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» خدا مى‌خواهد به ابراهيم جايزه فوق العاده بدهد. فرمود: ابراهيم! تو از آزمايش‌ها موفق بيرون شدى، مى‌خواهم تو را به منصب امامت برسانم. در بعضى از روايات دارد كه وقتى ابراهيم عليه السلام موضوع‌