البته نبايد احترام مستمعين به حدى برسد كه باعث غرور و يا گمراهى آنان بگردد، و يا مردم را به نام قوم و يا ملت خطاب كند تا احساس قوم‌گرايى و ناسيونالزم آنان تقويت شود كه حتى براى امنيت عمومى هم خطرناك مى‌گردد، بلكه بايد به عنوان حاضرين مجلس، و يا حداكثر بعنوان مسلمانان به آنان خطاب شود.

نبايد به مردم به عنوان بى‌تربيت و يا فاسق و امثال اين كلمات خطاب شود كه گاهى به حد فحش مى‌رسد و فحش به يك فرد- تا چه رسد به جمعى- حرام مى‌باشد و خود مبلغ محتاج به نهى از منكر مى‌گردد و ضمنا مورد تنفر مستمعين قرار مى‌گيرد حرف‌هاى حق او بى‌تأثير مى‌گردد و حتى جمعى از مردم، جلسات موعظه او را ترك مى‌كنند.

خداوند به موسى بن عمران و هارون (ع) دستور مى‌دهد كه با فرعون گفتار نرم داشته باشند (فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً)

2- مطابق فهم مردم صحبت كند

گاهى سطح تبليغ در سخنرانى و نويسندگى بسيار مبتذل و عاميانه است، كه موجب تنزل مقام او در نظر مستمعين مى‌گردد و مطالب او مورد توجه واقع نمى‌شود.

بدتر اينكه جمعى از مبلغين به خاطر كمى معلومات و يا تنبلى در مطالعه به تكرار مكررات مى‌پردازند و خيال مى‌كنند، مردم عاشق‌