انديشه ضرورت بازگشت به دين به عنوان روند گريزناپذير، مورد توجه رهبران دينى و اجتماعى جهان شرق و همچنين سياستمداران جهان غرب‌[1] و متفكرين و انديشمندان حوزه‌هاى مختلف علوم، سياستگذاران مسائل اجتماعى مى‌باشد. جهانى شدن، از اين منظر كه موجب تحول تكنولوژيك ارتباطى و فراهم آوردن امكان دسترسى سريعتر و فشرده‌تر ملل جهان، يك خطر محسوب نمى‌شود، بلكه امكانى است كه مى‌تواند در جهت توسعه ارزشهاى نيك استفاده شود. با اين نگاه بايد ديد آيا دين و جهانى شدن ذاتا با يكديگر در تعارض و چالش ماهيتى هستند؟ و يا اساسا مقايسه اين دو با يكديگر تناسبى ندارد؟

ابتدا بايد گفت منظور از مقايسه در اينجا مقايسه كل ماهيت دين با كل ماهيت جهانى شدن نيست، بلكه يك مقايسه نسبى است كه به جنبه جهان نگرانه دين، جهانى شدن توجه دارد. در واقع اين مقايسه به بعد جهان‌نگرى و جهان‌شمولى دين در مقايسه با فرايند جهانى شدن مى‌پردازد. به نظر مى- رسد از اين منظر يك مشابهت جدى بين دين و به طور خاص اديان ابراهيمى با جهانى شدن وجود دارد. با اين نگاه اديان ابراهيمى و به طور خاص اسلام و مسيحيت در خصيصه فراملى بودن، فرانژادى بودن و محدود نشدن در جغرافياى خاص با خصيصه جهانى شدن به عنوان يك روند

[1] - به عنوان مثال كلينتون به عنوان رئيس جمهور آمريكا، در نطق آغاز سال 2001 و در واقع آغاز هزاره سوم، بر ضرورت بازگشت به دين تصريح نمود.( 2002)( و در سال 2001 كتاب استيفن كارتر كه در خصوص ضرورت بازگشت به دين و پيمودن روند معكوس سكولار شدن جامعه بود، پرفروشترين كتاب سال آمريكا شد.