يا فرهنگ بومى، با فرهنگ فراملى است، مى‌شود. اين تضاد مى‌تواند ناشى از تفاوت ماهيتى بين ارزشهايى كه فرد و جامعه با آن زندگى كرده و هويت او را شكل داده و ارزش‌ها و عقايدى كه در فضاى جهانى جديد در معرض آن قرار گرفته است، نيز باشد.

توسعه نهضت‌هاى دينى‌

يكى از بازتابهاى عكس العملى به سكولاريسم، برجسته شدن دين گرايى است. در دوره جهانى شد، مهمترين نهضت اجتماعى و دينى كه منجر به انقلاب دينى شد، انقلاب اسلامى ايران بود كه پيامدهاى بسيار گسترده‌اى در منطقه، عالم اسلام و كل جهان داشت. به دنبال پيروزى انقلاب اسلامى، ايران، مقاومت اسلامى مردم فلسطين، لبنان، سودان، الجزاير، افغانستان و بسيارى ديگر از نقاط جهان ظهور پيدا كرد و پيروزى انقلاب اسلامى ايران به عنوان نقطه عطف و اميد، منشأ گسترش اين گونه مقاومت‌ها در جهان شد.

همان‌طور كه گيدنز (1989، 2001) تصريح كرده است، على رغم پيش بينى جامعه‌شناسان بزرگى مثل كارل ماركس، اميل دوركيم، و ماكس وبر كه آينده جهان را بر مبناى رو به افول رفتن دين خصوصا در عرصه اجتماعى ترسيم مى‌نمودند، انقلاب اسلامى ايران به عنوان مهمترين روند معكوس جهانى شدن، عامل تغييرى بزرگ در جامعه ايران و به تبع آن در كل جهان اسلام و حتى منشاء احياء دين‌گرايى در كل جهان تلقى شد.

تئوريهاى انقلاب كه به طور عمده ناظر بر انقلاب‌هاى سوسياليستى‌