نظام سرمايه‌دار سكولار، نيز مى‌باشد. لذا بايد توجه داشت كه مهمترين ركن غربى شدن جهان، توسعه سكولاريسم فرهنگى اقتصادى و سياسى است.

نظريه‌ى اوبرايون (1995) در خصوص ركن اصلى انديشه‌هاى دوره روشنگرى كه نگاه انسان محورى به جاى خدامحورى (كه بعدا توضيح داده خواهد شد) اهميت بسيار زيادى دارد. سئوالى كه اينجا مطرح است، مكانيسم توسعه سكولاريسم است كه آيا توسعه سكولاريسم در يك فرايند شناختى، با دعوت براى كنار گذاشتن دين تحقق پيدا مى‌كند؟ با اين روند به گونه‌اى در سيستم و نظام مدرسه‌اى سكولار و نظام بروكراتيك سياسى تعبيه مى‌شود؟ به نظر مى‌رسد، اساسا غير دينى كردن جامعه يك امر دستور نيست، بلكه روندهاى تغيير از طريق اثرگذارى در حوزه ناخودآگاه فرد صورت مى‌گيرد و فرد در يك فرايند اراده نشده، از عقايد و ارزشهاى دينى دور مى‌شود.

بنابر اين مقاومت‌هاى جدى از طريق مردم، در مواجهه با روندهايى كه موجب توسعه سكولاريسم مى‌شود، صورت نمى‌گيرد. به همين دليل است كه جهانى شدن فرهنگى به عنوان يك قدرت نرم تلقى شده است كه مخاطب، احساس خطر نمى‌كند، ولى به قول بورديو بايك، خشونت نمادين كه ظاهرى زيبا، ولى باطنى خشن دارد، روبرو است (جينكينز، 1992) هنگام مصرف فرهنگ، فرد با جلوه‌هاى زيبايى مواجهه است ولى بعد از هضم فرهنگى آن، پيامدهاى شكننده‌اى را به دنبال مى‌آورد كه منجر به تأخير فرهنگى و تضادهاى درون فرهنگى كه ناشى از تضاد بين سنت و مدرنيته و