مبتنى بر آمريكاگرايى، ريشه در نگاه استثناءگرايانه، تك‌محورانه و رجحان آميز نسبت به نژاد، جغرافيا، اقتصاد، قدرت، تاريخ و تمدن آمريكا و نگاه تحقيرآميز نسبت به ساير فرهنگها و تمدنهاى ملل جهان، مى‌باشد.

ديدگاه استثناءگرايانه ابتدا در ادبيات سياسى و فرهنگى آمريكايى شكل گرفت و سپس در نگاه تك‌محورانه اروپايى نيز مطرح گرديد. بررسى انديشه استثناءگرايانه نيازمند مطالعه مستقل است كه امكان تبيين نظريه و مفاهيم آن در اين مقاله نيست ولى بايد توجه داشت كه اگر چه نگاه استثناء گرايانه آمريكا ريشته كهنى دارد ولى از نظر فراساختارگراها، جهانى شدن اين روند را با فرصتها (ابوربى، 27: 1997) و چالشهاى جدى مواجه كرده است. جهانى شدن به عنوان يك فرصت براى توسعه آمريكا تلقى مى‌شود، از اين حيث كه زمينه توسعه شركتهاى چند مليتى، اعمال سياستهاى آمريكايى بر سيستمهاى پولى، مالى و نرم‌هاى حقوقى جهان و همچنين توسعه نظام سياسى ليبرال دموكراسى را فراهم مى‌كند. و از جهت ديگر چالشهاى جدى را براى آمريكا فراهم مى‌سازد. به اين دليل كه افزايش آگاهيهاى عمومى در جهان، روند جهانى شدن معكوس و فرايند ضد آمريكايى شدن جهان را به صورت فزاينده‌اى توسعه مى‌دهد.

برجستگى آمريكا از نظر لرنر (405: 1964) بر اين اصل مبتنى است كه تمدن آمريكايى به عنوان برترين مدار توجه بر ارزشمند بودن تغيير، نوآورى، تجدّدگرايى و توجه به نسل جوان تكيه مى‌كند. از آن طرف تمدن آمريكايى، با نگاه قهرآلود به گذشته، سنتها و هر چيز كهنه و قديمى نگاه‌