است و بلكه وجود جهانگرايى‌هاى متفاوت كه متفاوت از جهانى شدن غرب و بلكه تهديدكننده امنيتى جهانى شدن غرب مى‌باشد، نيز مورد توجه قرار گرفته است. رازموسن (2002) در مقاله خود تحت عنوان جهانى شدن موازى ترور: امنيت و جهانى شدن در 11 سپتامبر، سه مفهوم جهانيت، جهانى شدن و جهانگرايى را كه آلريچ بك بيان كرده است، در خصوص واقعه 11 سپتامبر مورد تحليل قرار مى‌دهد. او معتقد است اين حمله بيانگر اين بود كه جهانيت جديدى به وجود آمده كه امكان دخالت گروههاى جهان سومى را در امور امنيتى غرب فراهم مى‌كند. از نظر او، نسبت 11 سپتامبر و جهانى شدن اين واقعيت را آشكار مى‌سازد كه به لحاظ امنيتى شرايط جديد، شرايط پس از جنگ سرد است، شرايطى كه در دهه نود بر جهان حاكم بود. در واقع يازده سپتامبر يك هستى‌شناسى غير امنيتى جديدى را معرفى كرد كه بر مبناى جهانى، معرف تهديدهاى جديد و به عنوان يك نيروى جدى بر عليه غرب مى‌باشد. از نظر رازموسن، جهانگرايى در قالب سه گرايش عمده يعنى خاص‌گرايى، امپرياليسم و مكتب جهان‌وطنى سه نگاه مهمى هستند كه بعد از يازده سپتامبر برجستگى جدى پيدا كرده‌اند.

از نظر رازموسن، يازدهم سپتامبر عامل مهمى بود كه موجب رمزگشايى از وجود نگرشهاى ضد امنيتى بر عليه جهان غرب شد. اگر چه همچنان ابعاد و كيفيت حادثه 11 سپتامبر مبهم است و مشخص نيست كه عاملين آن چه كسانى بوده‌اند ولى به نظر مى‌رسد، سيستم‌هاى امنيتى غرب تلاش كردند به نوعى ماهيت عالم اسلام را با حادثه 11 سپتامبر رمزگشايى بكنند. چنين‌