آياتى استفاده مى‌شود كه آنان را شر البرية و شر الدواب، و نحو آنها معرفى نموده است. أُولئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ.

إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ‌ (انفال 55) فافهم و تدبر.

هدف جهاد

مناسب است دوباره توضيح دهيم كه از ديدگاه اديان الهى انسان بدون هدف و براى زندگى كردن تنها (خوردن و آشاميدن و زيستن) آفريده نشده بلكه او براى تكامل و بدست آوردن كمال خلق شده است، و اين دنيا جايگاه هميشگى او نيست، و مرگ پايان هستى او نخواهد بود كه كانالى است بسوى زندگانى ديگر، و سپس انتقال به جهان ابدى پر از نعمت‌ها و لذتهاى خالص و يا عذاب‌ها و رنج‌هاى جانگداز كه عكس العمل اطاعت و معصيت او از مقررات و دستورات دين در بعد عقايد و اخلاق و اعمال مى‌باشد. قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها. فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ. به اندازه يك ذره كار خوب و يا بد در آن جهان نمايان مى‌شود و مى‌شود كه در سرنوشت آدمى (رستگارى و زيانكارى) مدخليت داشته باشد).

بدينترتيب دين براى نوع انسانى مهمتر از خوردن و آشاميدن و تنفس كردن است چه اينها ممد و تضمين‌كننده زندگى چند روزه اوست ولى دين تامين‌كننده زندگانى عالى ابدى او بعلاوه عدالت اجتماعى و آرامش فكرى و كرامت انسانى او در همين جهان.

حالا اگر حفظ اين دين (مورد جنگ دفاعى) و يا نشر آن (مورد جهاد ابتدايى) از طرف جمعى از افراد انسان در معرض خطر و جلوگيرى واقع شود آيا نبايد براى مصلحت حق هزاران انسان و حتى حق ميلياردها انسان ديگر به برطرف نمودن اين خطر