مطلب دوم‌

- جمعى از دانشمندان يا مشهور آنان گفته اند كه قرآن مجيد دو نزول داشته است:

نزول اول در شب قدر از امّ الكتاب در آسمان يا بيت المعمور و يا بر قلب (روح) مقدس نبوى (ص) و اين نزول دفعى قرآن است.

نزول دوم، نزول تدريجى از ام الكتاب يا آسمان اول يا بيت المعمور بر آنحضرت (ص) در مدت بيست و سه سال و يا بيست سال.[1]

بر اين قول ادله اى اقامه شده است:

از قرآن بدست مى آيد كه حضرت پيامبر (ص) پيش از نزول تدريجى قرآن، از آن آگاهى داشته است. مانند آيه 114 سوره طه: وَ لا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضى‌ إِلَيْكَ وَحْيُهُ. و مانند آيه 16 سوره قيامت: لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ.

[1] . بنابراين كه در سه سال اول آيات كمى نازل شده چون به قولى آنحضرت در حال اختفاى رسالت خود بوده است و بعد از آن آيه« فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ» نازل گرديد و رسول الله( ص) رسالت خود را آشكار نمود.