فصل 11 شورا

در غالب كشورهاى امروزى دو مجلس وجود دارد كه اعضاى يكى تماما از جانب مردم انتخاب ميشوند و اعضاى ديگرى انتخابى و انتصابى مى‌باشند (اولى بنام مجلس شوراى ملى، ولسى‌جرگه، مجلس مردم، المجلس- الوطنى، مجلس عوام و غيره و دومى بنام مجلس سنا، مجلس اعيان و كنگره و غيره ياد ميشود) اين دو مجلس از يكطرف امر مهم تقنين و تصويب لوائح و طرحها را به عهده دارد و از طرف ديگر مراقبت بر عملكرد دولت و قوه اجرائيه را كه مخالف قانون عمل نكنند، نمايندگان ميتوانند دولت را استيضاح كنند، و به آن رأى عدم اعتماد بدهند و كابينه و يا بعضى از وزرا را از كار بركنار نمايند.

عيب مهم اين كار اينست كه نمايندگان غالبا صلاحيت وظايف فوق را ندارند زيرا آنان توسط آراى مردم عوام انتخاب ميشوند كه انگيزه انتخاب نمودن آنان غالبا عوامل گوناگونى بدور از كمال و فضيلت و زرنگى و تقوى و پاكدامنى است و گاهى نماينده‌ها در بعضى از كشورها من جمله افغانستان بيسواد بوده‌اند كه بدبختانه مصداق مثل معروف شده‌اند!

كورى ببين عصاكش كور ديگرى شود!!!

وقتى نماينده‌ها در امور شرعى، طبى، اقتصادى، زراعى، تخنيكى، انجنيرى، حقوقى، سياسى و ساير رشته‌هاى اجتماعى و صنعتى تخصص نداشته باشند چگونه ميتوانند قانون وضع كنند و حتى چگونه ميتوانند بر اعمال حكومت نظارت كنند و اعضاى قوه مجريه را بسوى بهترها ارشاد و راهنمائى كنند.